مفهوم رئالیسم در نظریه هنر از دیرباز موضوع جذابیت و بحث در قلمرو زیبایی شناسی بوده است. رئالیسم، به عنوان یک جنبش هنری، در قرن نوزدهم به عنوان پاسخی به تصاویر آرمانی رایج در هنر آکادمیک ظهور کرد. به دنبال این بود که جهان را همانطور که هست به تصویر بکشد، اغلب زندگی روزمره و موضوعات پیش پا افتاده را با جزئیات و دقت بی نظیری به تصویر می کشد. با این حال، رئالیسم در نظریه هنر فراتر از بازنمایی صرف است. مفاهیم سنتی زیبایی و زیبایی‌شناسی را به چالش می‌کشد و نحوه درک ما از هنر و رابطه آن با جهان را تغییر می‌دهد.
درک رئالیسم در نظریه هنر
رئالیسم در نظریه هنر بر ایده وفاداری به واقعیت متمرکز است و بر تصویرسازی دقیق از جهان طبیعی، شکل انسان و زندگی روزمره تأکید دارد. در این جست‌وجوی اصالت، هنرمندان رئالیست اغلب از تصویرسازی‌های ایده‌آلی یا رمانتیک‌شده به نفع حقیقتی خام و بی‌آرایش دوری می‌کنند. این انحراف از هنجارهای زیبایی‌شناختی سنتی با درک متعارف زیبایی روبرو می‌شود و سلسله مراتب تثبیت شده موضوعات هنری را به چالش می‌کشد.
چالش مفاهیم سنتی زیبایی
یکی از راه‌های اصلی که رئالیسم در تئوری هنر مفاهیم سنتی زیبایی را به چالش می‌کشد، پذیرش امر عادی و معمولی است. هنر رئالیستی به‌جای ایده‌آل‌سازی موضوعات و انطباق با استانداردهای از پیش تعیین‌شده زیبایی، امور پیش پا افتاده را به قلمرو زیبایی‌شناختی معنادار ارتقا می‌دهد. رئالیسم از طریق نمایش دقیق صحنه‌ها و افراد روزمره، زیبایی ذاتی را در حالت عادی نشان می‌دهد و باعث می‌شود آنچه که از نظر بصری جذاب و شایسته بازنمایی هنری تلقی می‌شود، دوباره ارزیابی شود.
رئالیسم همچنین با پیش‌زمینه کردن نقص‌ها و ویژگی‌های خاص، ارتباط متعارف زیبایی با کمال را بر هم می‌زند. هنر واقع گرایانه به جای براق کردن بر روی لکه ها یا نقص ها ، آنها را با سر و صدا روبرو می کند و تصویری صریح و غیرقابل توصیف از واقعیت را ارائه می دهد. این صداقت غیرقابل عذرخواهی، درک ریشه‌دار زیبایی را به عنوان مترادف با بی‌عیب بودن به چالش می‌کشد و بینندگان را ترغیب می‌کند که اصالت و پیچیدگی ذاتی نقص را درک کنند.
بازتعریف زیبایی شناسی از طریق رئالیسم
تأثیر رئالیسم در تئوری هنر فراتر از مفاهیم فردی زیبایی به حوزه وسیع‌تر زیبایی‌شناسی گسترش می‌یابد. رئالیسم با رویارویی با محدودیت‌های استانداردهای زیبایی‌شناسی مرسوم، بازنگری در معیارهای مورد استفاده برای ارزیابی هنر را برمی‌انگیزد. این تسلط اشکال و موضوعات ایده‌آلی را زیر سؤال می‌برد و به تغییر به سمت واژگان زیبایی‌شناختی فراگیرتر و متنوع‌تر می‌گوید.
رئالیسم این مفهوم را به چالش می کشد که شایستگی زیبایی شناختی مشروط به پایبندی به آرمان های از پیش تعیین شده است و در عوض از درک جنبه های مختلف تجربه انسانی و بازنمایی بصری حمایت می کند. این بازتعریف زیبایی‌شناسی درها را به روی موضوعات و دیدگاه‌هایی که قبلاً نادیده گرفته شده بودند باز می‌کند و چشم‌انداز هنری را با تنوع و فراگیری جدید غنی‌تر می‌کند.
نتیجه
رئالیسم در تئوری هنر به عنوان یک عامل قدرتمند تغییر، قراردادهای دیرینه را بر هم می زند و مفاهیم سنتی زیبایی و زیبایی شناسی را به چالش می کشد. رئالیسم با بالا بردن چیزهای معمولی، پذیرش عیوب، و گسترش دامنه درک زیبایی‌شناختی، درک ما از هنر و رابطه آن با جهان را تغییر می‌دهد. تأثیر پایدار آن همچنان به بحث‌های پویا در قلمرو تئوری هنر دامن می‌زند و ما را به بازاندیشی و بازنگری مرزهای زیبایی و زیبایی‌شناسی دعوت می‌کند.