معرفی
نقد هنری مدتهاست که بازتابی از ساختارهای اجتماعی گسترده تر و پویایی قدرت بوده است. ظلم، در اشکال مختلف آن، تأثیر عمیقی بر نحوه تعامل و نقد جوامع مختلف با هنر داشته است. این تأثیر به ویژه هنگامی که مفهوم متقاطع بودن در نقد هنری مورد توجه قرار می گیرد، قابل توجه است.
درک ستم در نقد هنر
ظلم و ستم، چه بر اساس نژاد، جنسیت، جنسیت، یا سایر نشانگرهای هویت اجتماعی باشد، نه تنها بر تولید هنر بلکه بر تفسیر و نقد هنر نیز تأثیر می گذارد. جوامع به حاشیه رانده شده اغلب صدای خود را در چارچوب‌های نقد هنری سنتی خاموش یا نادیده می‌گیرند که منجر به فقدان دیدگاه‌های متنوع و تداوم روایت‌های غالب می‌شود. این سوگیری ذاتی در نقد هنری به دلیل پیچیدگی های متقاطع بودن تشدید می شود، که نیازمند رویکردی ظریف تر و فراگیرتر برای ارزیابی و قدردانی از هنر است.
تقاطع در نقد هنر
متقاطع بودن، مفهومی که کیمبرل کرنشاو ابداع کرد، بر ماهیت به هم پیوسته هویت های اجتماعی و سیستم های همپوشانی ستم و امتیاز که تجارب افراد را شکل می دهد، تأکید می کند. در زمینه نقد هنری، تلاقی‌گرایی ما را ترغیب می‌کند تا چگونگی تلاقی وجوه مختلف هویت را در نظر بگیریم و بر دریافت و تفسیر هنر تأثیر بگذاریم. به عنوان مثال، یک زن رنگین پوست ممکن است در مقایسه با یک مرد سفیدپوست، به دلیل تلاقی نژاد و جنسیت در تجربیات زندگی‌اش، دیدگاه متفاوتی نسبت به یک اثر هنری داشته باشد.
روایات سنتی چالش برانگیز
نقد هنری باید تکامل یابد تا روایت‌های سنتی را که در طول تاریخ به نفع صداها و دیدگاه‌های مسلط بوده‌اند، به چالش بکشد و مختل کند. با تصدیق تأثیر ظلم و پذیرش تقاطع‌گرایی، نقد هنری می‌تواند فراگیرتر شود و جامعه متنوعی را که در آن خدمت می‌کند بازتاب دهد. برای منتقدان هنری ضروری است که با تعصبات و امتیازات خود مقابله کنند و فعالانه به دنبال صداهای به حاشیه رانده شده در دنیای هنر باشند.
ترویج نقد عادلانه هنر
ایجاد یک چارچوب نقد هنری منصفانه تر شامل تقویت صدای اعضای مختلف جامعه و تصدیق نقاط برتر منحصر به فرد است که هویت متقاطع آنها فراهم می کند. پذیرش تقاطع پذیری در نقد هنری مستلزم درگیر شدن در خود بازتابی انتقادی، درک پویایی پیچیده قدرت و امتیاز، و از بین بردن فعال ساختارهای سرکوبگر است که بیان کامل روایت های هنری متنوع را محدود می کند.
در نتیجه، تأثیر ستم بر نقد هنری گوناگون جامعه قابل توجه است و نمی توان آن را نادیده گرفت. با گنجاندن اصول متقاطع بودن، نقد هنری می‌تواند به گونه‌ای تکامل یابد که فراگیرتر، منصفانه‌تر و منعکس‌کننده‌تر از ملیله‌های غنی از تجربیات انسانی و بیان‌های هنری باشد.