هنر محیطی که به عنوان هنر بوم‌شناختی نیز شناخته می‌شود، نوعی بیان هنری است که هدف آن افزایش آگاهی از مسائل زیست‌محیطی و حمایت از پایداری از طریق ابزارهای خلاقانه است. این ژانر منحصر به فرد هنری دارای تاریخچه غنی است و ریشه های خود را به دهه 1960 بازمی گرداند و همچنان بر هنر تجسمی و طراحی معاصر تأثیر می گذارد.
تحولات اولیه:
در دهه 1960 بود که هنرمندان شروع به کشف رابطه بین هنر و محیط به روش‌های جدید و بدیع کردند. به طور سنتی، هنر به گالری‌ها و موزه‌ها محدود می‌شد، اما آگاهی روزافزون از تخریب محیط‌زیست، هنرمندان را بر آن داشت تا به دنبال محیط‌های جایگزین برای آثار خود باشند. لند آرت یا کارهای خاکی به عنوان یک جنبش برجسته در این دوران ظهور کرد و هنرمندانی مانند رابرت اسمیتسون و نانسی هولت مجسمه ها و اینستالیشن های بزرگی را در مناظر طبیعی خلق کردند. این آثار نه تنها محیط طبیعی را در خود هنر ادغام کردند، بلکه مفاهیم سنتی هنر را به عنوان یک کالا به چالش کشیدند و بر زودگذر بودن و به هم پیوستگی هنر و طبیعت تأکید داشتند.
گسترش مرزها:
همانطور که نگرانی های زیست محیطی در دهه های بعدی افزایش یافت، دامنه هنر محیطی گسترش یافت و طیف گسترده ای از شیوه ها و اشکال را در بر گرفت. هنرمندان شروع به درگیر شدن با مسائل زیست محیطی مانند جنگل زدایی، تغییرات آب و هوایی، و از دست دادن تنوع زیستی کردند و از کار خود برای برانگیختن تفکر و اقدام استفاده کردند. این دوره شاهد ظهور مواد هنری سازگار با محیط زیست، تأسیسات خاص سایت و پروژه‌های مشارکتی بود که جوامع را به ارتباط با محیط‌های محلی خود و بررسی تأثیر آنها بر جهان طبیعی دعوت می‌کرد.
عبارات معاصر:
در دنیای هنر معاصر، هنر محیطی به بخشی جدایی ناپذیر از هنر و طراحی تجسمی تبدیل شده است که منعکس کننده فوریت فعالیت های زیست محیطی و به هم پیوستگی چالش های زیست محیطی جهانی است. هنرمندان همچنان با استفاده از فناوری‌های جدید، رویکردهای بین رشته‌ای و تلاش‌های مشترک برای رسیدگی به مسائل محیطی مبرم، مرزها را جابجا می‌کنند. از مداخلات شهری گرفته تا نصب‌های چند رسانه‌ای، هنر محیطی به عنوان یک کاتالیزور برای گفت‌وگو عمل می‌کند و جرقه‌ای برای گفت‌وگوها درباره رابطه ما با طبیعت و پایداری می‌دهد.
تاثیر بر هنر تجسمی و طراحی:
تأثیر هنر محیطی فراتر از تمرکز اصلی آن بر نگرانی‌های زیست‌محیطی است و به شیوه‌ها و پارادایم‌های هنر تجسمی و طراحی شکل می‌دهد. تاکید بر ویژگی سایت و استفاده از مواد طبیعی یا بازیافتی، الهام‌بخش ارزیابی مجدد فرآیندها و مواد هنری است و رویکردی پایدارتر و آگاهانه‌تر به هنرسازی را تقویت می‌کند. علاوه بر این، ماهیت همهجانبه و تجربی هنر محیطی، طراحی معماری و شهرسازی را مشخص کرده و ادغام هنر و طبیعت در فضاهای عمومی را تشویق می کند.
در پایان، تاریخ هنر محیطی گواهی بر قدرت بیان خلاق در پرداختن به چالش های محیطی و ایجاد ارتباط عمیق تر با جهان طبیعی است. همانطور که هنر محیطی به تکامل خود ادامه می‌دهد، همچنان یک نیروی پر جنب و جوش و ضروری در هنر تجسمی و طراحی باقی می‌ماند و راه‌های جدیدی برای دیدن، درگیر شدن و حمایت از آینده‌ای پایدارتر را الهام می‌بخشد.